Przez całą noc

Przez całą noc
walczyło we mnie sumienie.
Czarne i białe figury
szybko się szachowały,
zgrały się w szary świt.
Unieważniły się reguły gry.
Wyrzuciłem szachy za okno.
Już nie dopasuję moich win
do żadnego dekalogu.
Mam przed sobą
nierozegrany, niezwyciężony
dzień.

Through the whole night

Through the whole night
my conscience and I played blows.
Black and white figures
swiftly moved chess-like,
in unison with the grey dawn.
The rules of the game now were obsolete.
I threw the chessboard away.
No longer do I refer my wrongdoings
to any decalogue.
Before me it lies
a yet to be played, yet to be won
day.

Z oczu
z oczu sfruwa sen
podchodzę do okna
odsłaniam kotaroszmary
za oknem fruwa sen
błękit mnie odsłania
skacze do mnie koszmar
mam oczy obronne
widzę dzień

z oczu sfruwa dzień
odsłaniam szarość
czekam na sen
ciemność mnie odsłania
skacze we mnie
miniony sen
powrotny dzień

Out of my eyes

out of my eyes a dream sails
I approach the window
draw the drapemares
beyond the window a dream sails
skyblue draws to reveal me
the nightmare is at me
my eyes are but ramparts
I see day

out of my eyes a day sails
I draw and reveal the grey
approach the evening
await sleep
darkness draws and reveals me
is at me
a dream dreamt
a returning day

Wędrowiec

Znalazłem się na rogu Nowego Światu i Alej Jerozolimskich.
I właśnie w tej chwili zagubiłem się.
Kierunek dalszego marszu nie mógł się tutaj zacząć.
Ani ja nie mogłem się tutaj skończyć.
Wysoko mi było do zenitu,
a pode mną nie było jeszcze miejsca dla mnie.
Nie skupiało mnie serce,
nie słyszałem dzwonu kościoła Świętego Krzyża.
Dzielnice zbiegały się i na wylot przemyśliwały
miejsce, gdzie stałem zakłuty dalekimi jezdniami,
plama nieobecnej krwi rozlewała się jak plan miasta,
dziwny plan, nie narysowany w przestrzeni,
ale w czasie: od prehistorycznej puszczy do asfaltu.
Nikt mnie nie widział i wszyscy widzieli
widza na rogu Nowego Światu i Alej.
Podszedł do niego przyjezdny i zapytał:
„Panie szanowny, którędy na zawsze?”.
A on roześmiał się, ruszył na skos, na przełaj,
wszedł w miejskie cegły i betony,
kupił sobie któryś z najnowszych, wszechwiedzących ekranów
i dziecięcy wiatraczek, żeby czasom nie było duszno.

The Wanderer

I found myself on the corner of New World and Jerusalem Avenue.
And at that very moment I lost my way.
The way ahead could not begin here.
Nor here could I find my end.
The way to the zenith was up high
and below as yet there was no room for me.
My heart was not at my centre,
I did not hear the bells of the Church of the Holy Cross.
The suburbs crisscrossed and at their ends, thought
through the places where I stood crossed by far roads,
the stain of absent blood poured like a plan of the city,
a curious plan, not drawn out in space,
but in time: from a prehistoric forest to that of asphalt.
No one saw me and everyone saw
the onlooker on the corner of New World and the Avenue.
A passer-by came up to him and enquired:
“My good fellow, which is the way to forever?”
But he broke into laughter, crossed the road, took a shortcut,
through the city bricks and concrete,
purchased one of the latest, all-knowing screens
and a child’s pinwheel, so the ages would find it more agreeable.

Powieść

Żydówka z Izraela,
która z Polski wyjechała przed wojną,
pisze listy do siostry w Polsce,
mojej matki. Jednej z sześciu.
Cztery zginęły z mężami i dziećmi.
Pisze o starości, upałach, o wnukach,
i o niczym więcej. Moja matka to czyta
i odpowiada – nie więcej.

Novella

A Jew from Israel
who left Poland before the war,
writes letters to her sister in Poland,
my mother. One of six.
Four murdered, together with their husbands and children.
She writes of old age, the heat, grandchildren,
and nothing else. My mother reads this all
and replies – nothing more.