Jestem martwa, mamo

Jestem martwa, mamo. Moje ciało chodzi
jasnymi ulicami tego miasta. Inni
pozostawiają ślady, odbicia w witrynach.
Ich cienie dotykają plam słońca na murach.
I długie poły płaszczy odbijają się w rzece
pewnej źródła i ujścia. Nocą, kiedy na plantach
palą się latarnie, inni patrzą w ich światło,
myślą słowo blask

I am dead now, mother

I am dead now, mother. My body walks
the bright streets of this town. Others
leave traces behind, reflections in shop windows.
Their shadows touch sun patches on walls.
And stretches of long coats reflect in the river
sure of its source and mouth. At night, when boulevard
lanterns shine, others gaze into their light,
thoughts turning to the word “glow”

Nigdy dość: nigdy dosyć

Nigdy dość: nigdy dosyć. Pylne światło późnego
sierpnia. Chłopiec zasypia w słońcu i wtedy śni się
ogród, ten sam. O północy driady, najady, palą
pod naszym oknem ogniska: skrzep tego blasku
odrywa się, leci w górę, wkracza w nas.

Never enough: never enough of

Never enough: never enough of. Light-dust in late
August. A boy falls asleep in the sun and then dreams
a garden, the very same. At midnight wood-nymphs
and naiads burn camp fires under our windows: a tinder
spark breaks, rises skywards, enters us.

Dzień powietrza, poruszeń

Dzień powietrza, poruszeń. Dzień fruwających na wietrze
plastikowych torebek, szypułek klonu i cętek światła.
Dzień scen klasycznych: na przykład leżenia z dzieckiem,
w słońcu, pośród wrotyczu, rąk zanurzanych w rzece.
Dzień, w którym nasze historie przez kogoś musiały chyba

zostać opowiedziane: i pewnie w chłodnej czułości tego,
kto opowiadał, zyskały rymy i rytmy: stąd ulga.
Co się zdarzyło, zobaczyliśmy teraz jak obce miasto, którego
mosty, mury, mansardy, możemy własnym zachceniem,
w każdej chwili, porzucić: są cudze. I my jesteśmy
sobie osobni, ze sobą nietożsami: dwa cienie
za zmierzchu podpowiedzią w ogrodzie ciemniejące

A day of air and motion

A day of air and motion. A day flutters by
in the wind: plastic bags, plane stalks, splashes of light.
A traditional day: lying in the sun with your child,
in stands of tansy, arms deep in the river.
A day when someone surely has to tell our stories:

and so in the cool warmth of the story teller
they have rhymes and rhythms: and now flow.
What took place, we now saw as a foreign city whose
bridges, walls and mansards, we can, as we please
at any moment, abandon: they’re not ours. And we
are apart, unlike one another: two shadows
at dusk, a hint, each in the garden now darker and darker.

Aż w końcu ktoś cię skleił

Aż w końcu ktoś cię skleił: z mokrej ziemi, z patyków,
ze skorup i żywicy, z potłuczonego szkła.
Ty, co toczyłaś kamień, ty, którą kamień toczył,
stajesz wyprostowana. I śmierć traci pewność.

And in the end someone

And in the end someone glued you together – from wet earth,
resin, kindling, bark, from splintered glass.
You, who tumbled the stone, you who the stone tumbled,
stand tall now. And death loses its certainty.